Nie oceniaj prawnika po... butach.

W moim dzieciństwie bardzo popularny był serial „Ally McBeal”, opowiadający historię młodej, amerykańskiej prawniczki. Ja już wtedy wiedziałam co będę robić, jak będę dorosła i z utęsknieniem czekałam na każdy kolejny odcinek. Pamiętam, jak zauroczona patrzyłam na obrazy eleganckich kobiet w seksownych, biznesowych garsonkach, przechadzających się po sali sądowej niczym po wybiegu. Oczyma wyobraźni widziałam tam również siebie. Jakież było moje rozczarowanie, gdy dowiedziałam się, że w polskim systemie obowiązuje przebranie w postaci togi. Ten okropny wór nie ma nic wspólnego z eleganckim i seksownym wyglądem. Niezależnie, co masz pod spodem, czy jesteś szczupły czy gruby, zawsze wyglądasz tak samo… No jednym zdaniem: nie lubię chodzić w todze.

Ale toga ma swoje zalety. Wiele skrywa. W zasadzie nie musisz się już tak starać jak na aplikacji, przywdziewasz ją na cokolwiek.

Kiedyś na moją rozprawę przyszła pani mecenas, której wygląd nieco mnie zaabsorbował. Niebieski żabot, ok, to już wiele wyjaśnia. A pod nim szerokie jak na „sezon na rurki” dżinsy (dziś byłyby bardzo modne) i buty trekkingowe, w zasadzie wyglądające jak buty do wycieczek górskich z popularnego sklepu sportowego. Pani mecenas miała urodę chłopczycy, zero makijażu, krótkie włosy. Z powodu worka (czyli togi), przez chwilę musiałam się skoncentrować, czy to na pewno kobieta (sic!). W zasadzie gdyby właśnie zeszła ze szlaku i przywdziała togę wchodząc do sądu, nie zdziwiłoby mnie to.

Obcięłam kobietę od góry do dołu i w jednej minucie wyrobiłam sobie o niej opinię. Byłam lekko oburzona jej strojem. Co jak co, pomyślałam, ale buty sportowe to już szczyt zaniedbania. Od razu oceniłam, że swój zawód traktuje nie do końca poważnie i że na rozprawie nie będzie zbyt trudnym przeciwnikiem. Jak się zapewne domyślasz, srogo się pomyliłam. Dziś już nie pamiętam co to była za sprawa i jaki miała rezultat, ale doskonale pamiętam, jak moja prawa brew unosiła się coraz wyżej, gdy słuchałam wypowiedzi pani mecenas. I to była brew uniesiona z podziwu i szacunku. Jeszcze na sali w myślach karciłam siebie za to, że pozwoliłam sobie na tak powierzchowną i płytką ocenę tej osoby. Mogłabym rzec nawet: przeciwnika. Pani mecenas przy tym co pamiętam, była też bardzo miłą i uprzejmą osobą.

Z tamtej lekcji wyciągnęłam jeden wniosek: nie oceniaj prawnika po butach.

I mam na myśli opinie, jakie tworzymy we własnej głowie nie tylko na temat innych prawników, ale również na swój temat. Ja przez wiele lat uważałam, że jako prawnik muszę ubierać się poważnie, nosić garsonki, bluzki z kołnierzykiem i skórzaną teczkę. Nie zawsze mi to dobrze wychodziło, jak patrzę na niektóre moje zdjęcia, to zwyczajnie sobie myślę: wyglądałam jak stara baba, zanim stałam się naprawdę dorosła.