Ja odzyskać stracony czas.

Właściciele firm, przedsiębiorcy, biznesmeni zgadzają się w jednej rzeczy: najcenniejszym dobrem nie są pieniądze, wpływy, władza, kontakty. Najcenniejszym dobrem jest CZAS. Nie tylko w kontekście firmy, ale także, a może właśnie przede wszystkim, w życiu osobistym. W życiu w ogóle. Bo czas to dobro, którego nie można nabyć tak po prostu. Czasu, który upłynął, nie da się odkupić, cofnąć, załagodzić jego skutków. Nie da się go spowolnić ani podwoić. Niestety.

W zawodzie prawnika, szczególnie takiego, który prowadzi własną kancelarię, niedoczas to najczęściej spotykana dolegliwość. Nigdy nie mamy czasu na nic. Jesteśmy zarobieni, ciągle gdzieś się spieszymy: na rozprawę, na spotkanie z klientem, do kancelarii.

Jestem członkiem BNI – organizacji biznesowej, której celem jest zwiększanie obrotów przedsiębiorców, należących do grupy. Spotykamy się regularnie, raz w tygodniu o 7:00 rano. Godzina rozpoczęcia nieludzka, ale zakończenia to już nie do wyobrażenia. Oficjalnie kończymy około 10:00, ale nieoficjalne rozmowy w tzw. „kuluarach” potrafią trwać do wczesnego popołudnia. Krótko mówiąc: jeden dzień w tygodniu wyjęty z życia. I tak co tydzień. Często odwiedzają nas różni gości, zdarzają się także prawnicy. Zwykle podoba im się idea całej organizacji, przebieg spotkania i widzą fajną wartość, ale kiedy dowiadują się, że jako członkowie musieliby być co tydzień, o tej samej porze i poświęcić na bycie w BNI tyle czasu, zwykle nie podejmują rozmów o potencjalnym członkostwie. Dlaczego? Bo nie mają czasu. Najczęściej wymawiają się rozprawami, które zapełniają im poranki w kalendarzu. A nawet jeśli nie jest to priorytet, to przecież trzeba pracować, pracować, pracować, a nie tracić czas na spotkania biznesowe.

To pokazuje jak bardzo prawnicy, jako grupa zawodowa z kategorii wolnego zawodu, jest zniewolona własnym myśleniem o wykonywanej pracy.

Sama na początku samodzielnej kariery wpadłam w pułapkę wolności. Przez prawie 3 lata razem z mężem pracowaliśmy ciężko, ciągle tłumacząc siebie, że robimy to dla rozwoju biznesu. Spędzaliśmy w kancelarii po 10-12 godzin dziennie. Pięć, a czasem sześć dni w tygodniu. Nie mieliśmy życia poza kancelarią, bo nie było na nie czasu. Owszem, wyjeżdżaliśmy na urlop, ale w stresie i rzadko. A cała pułapka polegała na tym, że pomimo ciężkiej pracy, nie rozwijaliśmy firmy jako takiej, bo na rozwój nie było czasu. I wciąż musieliśmy pracować dużo. Zamknięte koło bez wyjścia. Frustracja narastała, bo przychodziła świadomość, że teraz, kiedy zaczyna nas stać na inny level życia, nie mamy czasu aby naprawdę z niego korzystać. Ciągłe zmęczenie, napięcie i stres wywoływały poczucie niechęci. Jednym zdaniem: prosta droga do wypalenia zawodowego.

Sytuacja zmieniła się, kiedy zaszłam w ciążę z pierwszym dzieckiem i na miesiąc przed porodem musiałam zrezygnować z pracy. Po prostu nie miałam wyjścia. Mój mąż też musiał bywać częściej w domu i zaczęło się okazywać, że można. Że świat się nie zawala, że kancelaria nie upada. Że można to poukładać i to bez wielkiej szkody.

Później były kolejne etapy. Ja od wielu miesięcy potrzebowałam zrobić coś dla siebie, mieć swój czas na jogę lub inny trening. Ale znów robiłam to samo: wymawiałam się czasem, bo byłam przekonana, że już więcej go nie znajdę. Wyjęte czwartki z powodu BNI, dwójka dzieci, które trzeba odbierać z przedszkola i robota do obrobienia. Jednak motywacja wewnętrzna była silniejsza i postanowiłam spróbować. Kiedy pierwszy raz rozmawiałam z trenerem, tłumaczył mi, że jeden raz w tygodniu to zdecydowanie za mało, że musimy się spotykać przynajmniej 2 razy, żebym mogła zobaczyć jakieś postępy. Po miesiącu chodziłam już 3 razy w tygodniu i ta wspaniała przygoda z siłownią i przyjaźń z trenerem trwają już prawie rok. A każdy mój trening zajmuje ok 2 godzin. I dodam, że chodzę na nie od rana, bez szwanku na czasie, który mam zadysponowany dla dzieci i na dom. Z Drugą Połową Verba Legis było jeszcze lepiej: on w ogóle nie wyobrażał sobie, że jakoś znajdzie czas na siłownię. A teraz od ponad pół roku trenuje 5 razy w tygodniu.