Szczęśliwe zbiegi okoliczności nie istnieją , czyli jak oszukałam Google.

Nie wierzę w przypadki.

Nie zawsze tak było. Przez mniej więcej trzy czwarte swojego dotychczasowego życia miałam do tego pojęcia ambiwalentny stosunek. Z jednej strony niesiona własną determinacją i ambicją, konsekwentnie dążyłam do obranego celu, który wynikał z mojej wcześnie podjętej decyzji, że zostanę prawnikiem. I żyłam z niepodważalnym wręcz przekonaniem, że cel swój osiągnę, choćby nie wiem jakie przeszkody stanęły mi na drodze. Wierzyłam, że mam wpływ na własne życie, a przynajmniej w tym zakresie, w jakim dotyczyło to wybranego przeze mnie zawodu i sposobu zarabiania na życie.

Z drugiej jednak strony w innych sferach mojego życia może nie tyle polegałam na przypadkach, co odpychałam od siebie swoją własną odpowiedzialność, w chwilach niepowodzeń próbując zrzucić winę na świat zewnętrzny. Kiedy działo się coś dobrego w moim życiu faktycznie uznawałam to często za przypadek, szczęśliwy zbieg okoliczności lub też, jak kto woli, znalezienie się we właściwym miejscu, we właściwym czasie.

Czasem wysilałam się na test condictio sine qua non i rozkładałam na czynniki pierwsze całą sytuację, jak do niej doszło, jaki był pierwszy czynnik, który spowodował taki, a nie inny, ciąg zdarzeń. Ale wciąż ograniczona widzeniem tunelowym, jakie niejako organicznie powstaje niemal u każdej osoby, która przeszła całą ścieżkę wykształcenia, prowadzącą do uzyskania tytułu radcy prawnego lub adwokata, mimowolnie wypierałam myślenie wybiegające poza utarte schematy.

Jednak w pewnym momencie w moim życiu zaszły poważne zmiany. A właściwie jedna, która zmieniła dość drastycznie mój sposób postrzegania świata i mojego życia w nim. Trochę jak osoby, które zachorowały na ciężką, trudno wyleczalną (nie wiem czy to właściwe określenie z punktu widzenia medycyny) chorobę i które tę chorobę pokonały, zmieniają swoje życie. Albo osoby, które przeżyły tragiczny wypadek. Stają się później np. bardziej religijne, duchowe, niemal nawrócone. W moim życiu co prawda nic zagrażającego jego istnieniu nie zaszło, a jednak nastąpił pewien „zbieg okoliczności”, niekoniecznie szczęśliwy, który spowodował zmianę podobnego kalibru.

Stało się to kilka lat temu. Kiedyś powiedziałabym: na mojej drodze stanęła pewna osoba. Dziś mówię: postawiłam na swojej drodze pewną osobę. Osobę, która uświadomiła mi, że w życiu nie ma przypadków, że wszystko, co się dzieje wokół nas, wszystko, czego doświadczamy, dzieje się po coś. Potem pojawiały się kolejne osoby lub sytuacje, które utwierdzały mnie w przekonaniu, że coś wewnętrznie poprowadziło mnie do tej osoby, do tego miejsca, do tej sytuacji. Po coś. A po co? Różnie, czasem po doświadczenie, czasem po naukę, czasem po rozwiązanie, inspirację, motywację, bodziec do określonych działań. Im bardziej stawałam się tego wszystkiego świadoma, tym bardziej dostrzegałam magię, która potrafi się dziać wokół mnie. I zaskakiwało mnie, że kolejne osoby, które stawiam na swojej drodze, często bardzo doświadczeni i wpływowi biznesmeni, myślą bardzo podobnie.

Nie opowiem Ci w szczegółach tej historii, bo jest bardzo osobista. Ale opowiem Ci inną, jedną z wielu, która potwierdza, że przypadki nie istnieją.