No dobra, tego ostatniego nie zrealizowałam. To jednak nie w moim stylu.

A jednak w pewnym sensie szturm na prawo to była moja prywatna, osobista krucjata przeciwko systemowi sprawiedliwości, który był współsprawcą wszystkich krzywd, jakie doświadczyła moja mama. Tak, jakkolwiek to brzmi, chciałam zostać prawnikiem z zemsty. Tylko do dziś nie do końca wiem na kim…

Do tego wszystkiego uczyłam się wybitnie, byłam ambitna i uparta. Najbliżsi nie wywierali na mnie presji. No może poza dziadkiem (chyba nigdy nie wybaczył mi tych kłótni o tę cholerną czekoladę). A stosunek innych osób do moich, powtarzanych jak mantrę oświadczeń „zostanę adwokatem”, podsycał tylko moją upartość: „Dziecko, z czym do ludzi”, „to trzeba mieć znajomości, pieniądze”, „to są ciężkie studia, nie dasz rady”, „w ogóle to się na studia nie dostaniesz”.

I zbliżamy się do finału: Dostałam się, zdałam, zaczęłam pracować na drugim roku, szłam do przodu jak taran. Bez znajomości, bez pieniędzy. Sama. I dotrzymałam danego sobie słowa. Na studiach jeszcze co poniektórzy pytali: jak idzie Kasi? A zdała egzaminy? A na jakich ona w ogóle jest studiach: prawo karne czy administracyjne (że niby administracja). A skończyła te studia? Ahaa, aplikację robi… No tak, Kasia zawsze była taka zdolna.

I nadszedł dzień, w którym mogłam wszystkim tym osobom pokazać gest Kozakiewicza. Z jedną tyko różnicą: zostałam nie Adwokatem a Radcą Prawnym. Zdecydowały upodobania, prawo gospodarcze, niechęć do karnego, sposób wykonywania zawodu i niebieski żabot😉

Kurtyna.

No właśnie, kurtyna. Dotarłam do celu. Trochę jak wspinaczka na szczyt: dotarłam, rozejrzałam się i co teraz? Wracać z powrotem?

Gdzie popełniłam błąd, że dziś, z perspektywy czasu zadaję sobie to pytanie? Bo przez wiele lat nie potrafiłam odpowiedzieć na pytanie: dlaczego chcę być prawnikiem. Kierowałam się chęcią zemsty (nadal nie wiem na kim i za co) i pragnieniem udowodnienia innym, że mogę tego dokonać oraz sobie,  że mogę spełnić swoje marzenie, niezależnie od okoliczności, w których się znalazłam bez własnego wpływu (mała miejscowość, rozbita rodzina, samotna matka, pochodzenie robotniczo-chłopskie, kiepskie perspektywy finansowe, zero znajomości, zero wsparcia z jakiejkolwiek strony).

Kierowałam się nie tym co trzeba, ale to, czym się kierowałam, zaprowadziło mnie tu, gdzie chcę być😊
Widzisz, w tej całej historii zabrakło mi czegoś, jakiegoś przekonania, które płynęło by w całości z mojego wnętrza, niezależnie od pobudek, które napędzały mnie do działania. Poczucia misji. I to spowodowało, że pierwsze lata „na swoim” pracowałam z ogromnym zapałem, ale on po woli przygasał. W pewnym momencie przyjęłam propozycję pracy na etacie, którą łączyłam z prowadzeniem kancelarii, ale moja pasja bladła, a ja sama byłam na skraju wypalenia zawodowego. Tak, w 2 lata po uzyskaniu tytułu zawodowego (4 lata prowadzenia kancelarii), byłam bliska wypalenia. Totalnej beznamiętności, która powodowała, że coraz mniej angażowałam się w sprawy, coraz mniejszą czerpałam przyjemność z wyzwań. Coraz więcej zadań wykonywałam mechanicznie.

Na szczęście nadszedł ratunek: moje dzieci. Macierzyństwo pozwoliło mi zdystansować się do pracy w zawodzie na dobre 4 lata. I to był bardzo dobry czas.
Czas, który pozwolił mi odnaleźć to, czego wcześniej nie szukałam: swoją misję jako prawnika. Dziś po prostu wiem: jestem prawnikiem, dlatego, że czuję ogromną satysfakcję, gdy rozwiązuję problemy innym ludziom. A jeśli czasem to nie jest możliwe, to przynajmniej mogę tym ludziom towarzyszyć i to też jest niewyczerpane źródło satysfakcji.

Tą historią chcę Ci przekazać, że odpowiedź na pytanie: „dlaczego jesteś prawnikiem?”, że odkrycie swojej misji, tych prawdziwych powodów, które drzemią cały czas w Tobie, jest niezmiernie ważna. Ta odpowiedź będzie Ci towarzyszyć w chwilach zwątpienia, w chwilach, gdy będziesz miał ochotę rzucić to w … i wyjechać w Bieszczady, by zająć się hodowlą alpak albo uprawą bio-szpinaku (chyba, że to drugie okaże się Twoją prawdziwą misją, to ok, jedź). Misja pozwoli Ci podnieść się z każdej porażki i przypomnieć co jest dla Ciebie naprawdę ważne. Świadomość misji pomoże Ci pozbierać się po przegranej sprawie i uczciwie spojrzeć klientowi w oczy, by przekazać mu tę wiadomość. Misja pomoże Ci zbudować zespół, który będzie mógł pracować nie tylko po to, by zdobyć doświadczenie.

Być może dziś nie potrafisz odpowiedzieć na to pytanie. To jest OK. To zupełnie naturalne, że będziesz potrzebować czasu, aby uzmysłowić sobie, co Cię pcha dalej i dalej w tej robocie. I niczym dziwnym jest również to, że Twoje poczucie misji, jej definicja, będą ewoluować. Dojrzewać. A może i też przyjdzie Ci zrozumieć, że obrałeś niewłaściwą ścieżkę. Że wcale nie spełniasz swoich marzeń tylko czyjeś, a Twoje poczucie misji nigdy na tej ścieżce nie zostanie spełnione. I to też jest OK. Bo zwykle z jednego szczytu jakiś szlak prowadzi na następny.